Hond op school!!

'Hey Andrea! Waar is je hond??!'

Dit is de meest gestelde vraag als ik mij verplaats binnen de muren van Teylingereind zonder mijn hond Ivy. Voor de meeste mensen al een bekend gezicht, zeker voor de leerlingen en de medewerkers van langverblijf.

Ivy is een Franse Bulldog, van op dit moment 8 maanden oud. Ik neem haar op mijn werkdagen, maandag tot en met donderdag, mee naar de Burcht. Ze heeft een bench op het managementkantoor waar ze het grootste gedeelte van de dag aanwezig is. Ze is hier niet zomaar, maar ze is een heuse ‘schoolhond’. Zo is zij er voor onze leerlingen; een knuffel voor een spannend moment, even spelen terwijl de leerling in gesprek is met een docent (soms maakt die afleiding het gesprek net even makkelijker), of gewoon een rondje lopen. Ivy oordeelt niet, geeft iedereen een kans en is altijd blij om iedereen te zien. Ook voor de collega’s is ze fijn gezelschap, want ook het personeel kan wel eens een knuffel gebruiken en soms ook even niet willen praten.

Is iedereen dan blij met Ivy? Nee zeker niet. In het begin kwam het voor dat een leerling al direct riep: ‘houd die hond bij mij uit de buurt!’. En dit gebeurde dan ook. Er zijn ook collega’s die haar liever op een afstand zien en ook daar houden we rekening mee. Wil je Ivy niet tegenkomen, dan hoef je haar niet tegen te komen. Is er een gesprek in het managementkantoor, dan gaat Ivy in haar bench en de enige ‘last’ die je dan van haar kunt hebben is het horen van haar zachte gesnurk.

Ivy is nu ongeveer 3 maanden onze schoolhond en echt een allemansvriend. We merken dat zowel leerlingen als personeel haar regelmatig opzoeken. Soms alleen voor een aai, soms om even met een net te iets hoog stemgebruik tegen haar aan te kletsen en soms om ervan te genieten hoe de leerlingen met haar omgaan.

Groeten, Andrea.